Afgelopen april werd mijn buurmeisje alweer 1 jaar. Voor mij lijkt het nog maar kort geleden.

Als de dag van gisteren weet ik nog heel goed dat zij werd geboren. Want ik mocht de geboorte van dit mooie meisje vastleggen.

s’ Morgens om 5 uur werd ik wakker van de telefoon, mijn buurvrouw Anita appt dat haar vliezen zijn gebroken. Sindsdien kwamen haar weeën ook regelmatiger om de 4 a 5 minuten. We appen en spreken af dat ze me belt als ze 5 cm ontsluiten heeft. In de tussentijd wacht ik thuis rustig af. Het voordeel was dat ik er snel kon zijn, was tenslotte een deur verder.

Met mijn camera, lege kaartjes en volle batterijen kwam ik binnen in haar slaapkamer, waar ze rustig haar weeën aan het weg puffen was. Haar vriend Duco hield bezorgd haar hand vast.

De kraamhulp is in de weer met de kruiken en legt de andere nodige attributen klaar. De verloskundige constateert inmiddels 7 cm ontsluiting. De weeën worden intenser, Anita zoekt naar een fijnere houding om ze nog beter op te vangen, ze probeert het op haar zij. Wat doet ze het fantastisch! Ik kan niet anders zeggen, zo in haar zelf gekeerd, rustig en met een man naast haar zijde die alleen maar kan toekijken en haar gerust kan stellen.  

Anita geeft aan dat ze persdrang krijgt, het is zover. Ze mag persen, het gaat snel. Super snel! Ik zie haartjes! De verloskundige vraagt aan Duco of hij het kindje wilt aanpakken. Natuurlijk wilt hij dat! Samen met de verloskundige pakt hij zijn dochter aan en neemt Veerle haar eerste ademteug.  

Voordat Veerle werd nagekeken, mocht ze natuurlijk bij haar moeder liggen. Ze was al druk aan het happen en drinkt bij haar moeder aan de borst. Zo mooi om te zien hoe moeder natuur werkt!  

Dan is het tijd om haar na te kijken, alles erop en eraan! Met een mooi geboorte gewicht van 3300 gram heb ik weer een prachtig meisje geboren zien worden, zo leuk dat ik nog vaak van haar mag genieten!

Mevr M kwam ik vorig jaar rond deze tijd tegen op straat, op de hoek van de buurtwinkel. Haar huppel, bijna rennend, hoe ze achter haar rollator liep viel me op. Niet alleen dat viel me op, maar ook haar gezicht. Haar doorleefde gezicht, diepe rimpels, haar sluik en los langs haar gezicht. Haar ogen die leeg stonden. Ik wilde meer van haar weten en haar zo graag portretteren!

Nog geen 100 meter bij mijn huis vandaan is een verzorgingshuis van het Leger des Heils. Mevr M woont daar, ze woont daar niet zomaar... Op een ochtend ben ik daar naar binnen gestapt, met de vraag of ik iemand over haar kon spreken. Er werd een afspraak gemaakt en heb verteld wat ik voor ogen had. Ik moest het haar zelf vragen, of zij voor mij op de foto wilde gaan. Een foto voor mijn eindopdracht van de vakopleiding. Om tenslotte ook te gaan gebruiken voor de expositie.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht haar op de foto zetten, maar…. alleen als ze zelf naar de expositie mocht komen om zelf te kunnen zien hoe ze erbij zou hangen (haar woorden). Ik maakte met haar de afspraak, dat ik haar zou ophalen en dat we dan samen gingen kijken. Dat zag ze wel zitten:) 

Om meer over haar te weten te komen, heb ik haar een aantal weken bezocht. Ze begon me steeds meer te vertellen, over haar verleden en wat ze nu meemaakte. Wat haar op de been hield, en waar ze zo vreselijk boos over kon worden. Na een aantal weken had ik het gevoel haar wel voldoende te kennen, om een goede portretfoto van haar te maken. Ik had een bepaald beeld in mijn hoofd van hoe ik haar wilde portretteren. Er werd weer een afspraak gemaakt. De dag dat ik haar voor mijn camera zou hebben. Met mijn spullen en veel zin gingen we aan het werk. Met als resultaat dit prachtige portret!

 In de weken die volgende was ik geslaagd voor de vakopleiding, mede dankzij Mevr M. Ik had nog wel een afspraak met haar staan, zodra de expositie geopend was, paar dagen daarna, heb ik haar opgehaald, en zijn we samen naar haar portret gaan kijken. Met als afsluiting samen een lekker wijntje gaan drinken.

 "Dag vriendin", hoor ik haar nu zeggen als ze me op straat tegen komt. Ook haar zal ik niet snel vergeten!